In de eerste twintig jaar van de twintigste eeuw emigreerde een groot aantal Italianen naar Noordwest-Europa. Economische motieven speelden hierbij een belangrijke rol.
Toen de mijnen na de oorlog weer werden geopend was er ook weer snel behoefte aan buitenlandse arbeiders. Vanaf 1949 werd er weer actief geworven in Noord-Italië.
Vergeleken met andere buitenlandse mijnwerkers in Limburg (Polen, Slovenen, Duitsers) waren de Italianen relatief goed af na de economische crisis van de jaren ’30.
Voorkant van de rijk geïllustreerde folder waarmee in Italië arbeiders werden geworven voor de Limburgse mijnen. Uit: Will Tinnemans, L'Italianità , De Italiaanse gemeenschap in Nederland,...
Voor deze opdrachtdocumentaire uit 1919 over de Limburgse staatsmijnen maakte Jules Stoop, directeur van Filmfabriek Hollandia, opnamen in de mijnen Emma, Wilhelmina en Hendrik te Heerlen.
