Kaapverdiaanse arbeidsmigranten kwamen naar Nederland in een tijd waarin het economisch goed ging met Nederland. Er was dan ook veel vraag naar arbeidskrachten. Kaapverdianen vonden makkelijk werk in de Rotterdamse haven of in een bedrijf in de buurt. Zij waren vaak ongeschoold, maar voor schoonmaak- of fabriekswerk was geen opleiding nodig. De Van Nellefabriek, Wasserij Bombeke en de Heineken fabriek hadden grote aantallen ongeschoolde Kaapverdianen in dienst. Ook de zeemannen die bij een rederij werkten, stapten uiteindelijk op dit soort werk over. Een buitenlandse werknemer die in dienst van een Nederlandse rederij op een schip werkte had namelijk geen recht op een verblijfsvergunning in Nederland.
Zeelui uit Kaapverdië
De eerste Kaapverdianen woonden in hotels in de Rotterdamse haven. Al snel ontstonden er speciale pensions voor deze migranten. In latere jaren runden zij die ook zelf. De pensions speelden een belangrijke rol in de opvang van nieuwe Kaapverdianen in Rotterdam. Nieuwkomers kregen hier niet alleen een kamer, maar ook toegang tot het sociale netwerk van de pensionbazen. Via dit netwerk was snel een baan gevonden. De Kaapverdiaan Constantino startte in 1960 pension Delta in de Jan Krijfstraat. Mannen die uit Kaapverdië weg wilden, konden via pension Delta aan een voorschot voor de overtocht komen. In Rotterdam aangekomen, zorgde het pension voor werk bij een Nederlandse werkgever. Van het salaris werd de reis naar Nederland terugbetaald.
Na de komst van Kaapverdische zeemannen bleven Kaapverdianen naar Nederland komen. In de jaren '60 kwamen vooral Kaapverdianen die eerst een tijdje in Portugal hadden gewerkt. Portugal kampte met een groot tekort aan ongeschoolde arbeiders omdat veel Portugezen als gastarbeider in Noordwest-Europa werkten. Maar veel Kaapverdische arbeiders verruilden Portugal voor Rotterdam. Ook een aantal Kaapverdische vrouwen kwam via een tussenstop in Rotterdam aan. Zij waren eerder door Italië aangetrokken voor huishoudelijk werk. Vanaf de jaren '70 kwamen Kaapverdianen in het kader van gezinshereniging naar Nederland. Na 1975 veranderde de samenstelling van de Kaapverdische migranten. Schoolverlaters, lagere ambtenaren en ontslagen militairen trokken nu weg uit Kaapverdië. Nederland had inmiddels een streng toelatingsbeleid. Na de invoering van de democratie in 1991 beproefden vooral hoogopgeleide jongeren hun geluk in Nederland.
In de beginjaren waren er nog geen Kaapverdische organisaties. Kaapverdianen ontmoetten elkaar in de pensions. In 1966 richtte een aantal Kaapverdiaanse zeemannen de Associação Caboverdeana op, met als doel de onderlinge contacten binnen de Kaapverdiaanse groep te versterken. Met de groei van het aantal Kaapverdianen in Rotterdam, namen ook het aantal en de diversiteit van de verschillende clubs en organisaties toe. Zo ontstonden in de jaren '70 een culturele vereniging, Sociedade Cultural, en een voetbalvereniging, Make Love. Kaapverdiaanse vrouwen richtten in 1984 União Femenina op voor vrouwenemancipatie. Ook ontstond behoefte aan verenigingen die Kaapverdianen van een bepaald eiland verbonden. Zoals Os Badios, Club São Nicolau en Amigos de Santo Antão.
Kaapverdianen zijn verspreid over de hele wereld. Allemaal hebben ze familieleden, kennissen of dorpsgenoten in het buitenland. De band met het moederland was en is voor veel Kaapverdische migranten heel belangrijk. Emigranten laten vaak een huis bouwen op een van de Kaapverdische eilanden. Een Kaapverdiaan vertelde:’Mijn ouders zijn hun leven lang aan het verzamelen geweest. Zij kochten allerlei huishoudelijke spullen die in de uitverkoop waren en bewaarden die voor het huis in Kaapverdië.’ Een ander kenmerk van de nauwe band met thuis is het transport van allerlei goederen naar achtergebleven familieleden in Kaapverdië. 
Metalen drum die Kaapverdianen gebruiken om goederen, levensmiddelen et cetera per schip naar het land van herkomst sturen. Collectie Historisch Museum Rotterdam.